" ਇਸ਼ਕ਼ ਪੁਗਾਉਣਾ ਨਾ ਸੋਖਾ"

ਇਹ ਤਾ ਇਸ਼ਕ਼-ਏ-ਸਮੰਦਰ ਹੈ,

ਜੋ ਨਿਮਾਣੀ ਬੁਕਲ’ਚ ਨਾ ਸਮਾਵੇ,

ਜੇ ਹੋਵੇ ਜਿਗਰ ਹੀਰ- ਰਾਂਝੇ, ਸੱਸੀ- ਪੁੰਨੁ, ਤੇ ਸ਼ਾਹ-ਜਹਾਨ ਵਰਗਾ ਵੱਡਾ.

ਸਮਝੇ ਜੋ ਏਨੂ ਉਸ ਰਾਬ ਦੀ ਇਬਾਦਤ ਵਰਗਾ,

ਤਾਹੀ ਕੋਈ ਮੌਤ ਤਕ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਸ਼ਤੀ ਨੂੰ ਸਮੰਦਰ’ਚ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਚਲਾ ਪਾਵੇ,

ਹੁੰਦਾ ਇਸ’ਚ ਵਿਛੋਰਾ, ਹੁੰਦਾ ਹਰ ਗਲ’ਚ ਦਿਲ ਥੋੜਾ,

ਹੁੰਦਾ ਓਹੋ ਸੁਲ੍ਲਾ ਦੀ ਸੇਜ ਦੀ ਤਰਾਹ,

ਸਹੇ ਨਾ ਜਾਨ ਇਹ ਕਚੇ ਵਾਦਿਆ ਨਿਬਾਉਣ ਦੀ ਤਰਾਹ,

ਹੁੰਦਾ ਆਸ਼ਕ਼ ਨੂੰ ਜਾ ਦਾ ਵਿਛੋਰਾ ਉਸਦੇ ਵਾਦੇ ਟੁਟਣ ਨਾਲ,

ਨਿਬਾਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਪਿਆਰ ਸਿਰਫ ਗੱਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਰਾਹ,

ਚਾਹੇ ਗਈ ਆਖਿਰ’ਚ ਜਾਨ ਆਸ਼ਕੀ’ਚ ਸਾਰਿਆ ਦੀ,

ਉਸੇ ਕਰ ਬਣਇਆ ਰਿਹਾ ਅਮਰ ਪਿਆਰ ਰਬ ਦੇ ਵਜੂਦ ਦੀ ਤਰਾਹ,

ਚਾਹੇ ਰਬ ਦਿਸੇ ਨਾ ਕਦੇ, ਲਬੇ ਨਾ ਕਦੇ ਵਜੂਦ,

ਆਸ਼੍ਕ਼ ਨੂੰ ਨਾ ਲਬੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਤੋ ਬੇਗੈਰ ਜੀਣ ਦਾ ਅਸੂਲ, ਓਸੇ ਤਰਾਹ.....

ਜਲਦਾ ਰਹੇ ...ਮਚਦਾ ਰਹੇ ਤਨ ਬਦਨ,

ਪਰ ਮਿਟ ਨਾ ਪਾਵੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦਾ ਜਨੂੰਨ,

ਰਹੇ ਤਾਕ’ਚ ਆਸ਼੍ਕ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ...

ਹੋਆ ਬੇਸੁਰਦ ਜਿਵੇ ਰਹੇ ਬਟਕਦਾ ਜੰਗਲਾ’ਚ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਲਈ ਇਕ ਯੋਗੀ ਦੀ ਤਰਾਹ,

“ਦਿਲ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਕਾਤਲ ਅਸਾ ਵੀ ਸਾ”

·    ਦਿਲ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਕਾਤਲ ਅਸਾ ਵੀ ਸਾ,

ਅਸਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਤਾ ਤੂੰ ਸਿਖਾਇਆ,

ਓ ਤਾ ਦੋ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਚਾਂਦਨੀ ਸੀ,

ਪੂਰੀ ਉਮਰ ਨਿਭਾਉਣਾ ਤਾ ਤੂੰ ਸਿਖਾਇਆ,

ਦਿਲ ਤਾ ਅਸੀ ਦਿਤਾ ਸੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇਖ ਕੇ,

ਦਿਲ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦਿਲ ਦੇਣਾ ਤਾ ਤੂੰ ਸਿਖਾਇਆ.

ਅਜ ਹਾਂ ਅਸੀ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਕਾਤਲ,

ਚਾਵਾਂਗੇ ਤੂੰ ਵੀ ਇਕ ਵਾਰ ਸਮਝੇ ਸਾੰਨੂ ਸਾਡੀ ਖਾਤਿਰ.

ਜਿਵਾਗੇ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਤਾ ਤੇ,

ਬਣਾਗੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਹਮਰਾਜ,

ਹੁਣ ਕਰਾਗੇ ਤੇਰੇ ਉਹੋ ਲਫਜਾ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ,

ਜੋ ਹੋਣਗੇ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸੇਹਲਾਉਣ ਵਾਲੇ,

ਨੀ ਤਾ ਹੋ ਜਾਊਂਗਾ, ਕਤਲ ਕਿਸੇ ਦਿਲ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ,

ਦਿਲ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਕਾਤਲ ਤਾ ਅਸਾ ਵੀ ਸਾ,

मैं नाचीज़

मेरी उमर नहीं उतनी, जितनी बड़ी उनकी सो़च,

मेरे सपने नहीं उतने, जितने मजबूत उनके असुल,

मेरी सात जन्म नहीं उतने, जितना मुश्किल उनका एक जन्म,

मेरा अस्तित्व ना होता... अगर “गाँधी परिवार में “मोहन” पेंदा ना हुआ होता,

मेरी यह जिंदगी – जिंदगी ना होती... अगर उन्होंने अपनी छड़ी का जोर ना चलाया होता,

उनमे थी ऐसी कशिश, दूसरा ढूंढे भी ना मिले ब्रह्माण्ड में,

किया जो उन्होंने... हुआ असर कुछ ऐसा,

हुआ यकीन; होता होंगा रब भी कुछ ऐसा,

दिखाई प्यार की ताकत,

सिखाया कैसे जिया जाए दूसरे की खातिर,

पूजा ना सिर्फ उन्हे इस धरती पे,

हुआ असर उनका पूरी दुनिया पे,

जिए जिंदगी आपने ही असूलो पे,

दलाई जीत उनपे चलते हुए,

और आज जी रही है कितनी ही ज़िंदगिया इसी के फल्सवरूपो से,

उन्हे याद कर... होता है अपने जीने पे नाज़,

क्यूंकि... यह जान इतनी है खास,

इसके पीछे बहा है खून उस शख्श का,

बनाने वाला भी पूजता होंगा उसे,

होता होंगा उसे भी खुद पे नाज़,

हम में एक वो खुद ना हो आज,

मगर जिंदा रहे उनकी अहिंसा की आंच,

जिससे बचा रहेंगा इंसानियत पे विशवास,

और रहे उनके लिए हमेशा इज्ज़त का भाव,

रहे दुश्मन के लिए भी प्रेम का भाव,

और गाते रहेंगे हम – “हमारा देश महान” का राग,

साबरमती के संत तुने कर दिखाया कमाल,

 “जय हिंद! जय हिंद! जय हिंद!”